Pure Verwondering

In de vier jaar dat Sigrid Calon zich als autonoom kunstenares profileert, legt ze zich in haar beeldend werk vooral toe op het vraagstuk van de identiteit. Vanuit een onderzoekende houding en gebruikmakende van zowel ambachtelijke technieken als hightech apparatuur, realiseert ze fascinerende projecten en textiele ontwerpen, oprechte beelden die doordachte ernst combineren met een decoratieve frivoliteit.

In 2005 kiest Sigrid Calon bewust voor het autonome kunstenaarschap. Na haar afstuderen aan de Academie voor Beeldende Vorming te Tilburg, met textiel en kleding als specialisatie, werkte ze enkele jaren in de designwereld. Als freelance ontwerpster kreeg ze onder meer opdrachten van Esta, Oilily, V&D en uitgeverij Malmberg. Maar uiteindelijk keert ze het routineus geworden werk en de veelal op bruikbaarheid en massaproductie gerichte wereld van design de rug toe. Vanuit de wens om zich de persoonlijk te kunnen ontwikkelen kiest ze weloverwogen voor het vrije kunstenaarschap.

Deze ommekeer vindt plaats ten tijde van ‘De Brabantse Spelen 2005’. Middelpunt van deze door de Provincie Noord-Brabant georganiseerde manifestatie is een ontwerpwedstrijd rond het thema sport. Tilburg, een van de vijf deelnemende steden, selecteert Sigrid Calon om de stad te vertegenwoordigen. In haar bijdrage aan ‘De Brabantse Spelen’ transformeert ze een ter beschikking gestelde transportcontainer tot een opvallende, fluweel ogende doos. Met deze wonderlijke, textiele belevingsruimte, waarin Tilburg wordt geëerd als sportstad en textielstad wint Sigrid Calon de eerste prijs. Haar naam is gevestigd. 

Vanaf dat moment stelt de kunstenares haar eigen fascinaties centraal. Wie ben ik? Wat kan ik doen? En hoe verhoud ik mij tot de ander? Had in haar containerontwerp de eigenheid van Tilburg centraal gestaan, nu richt ze zich op de kwestie van de menselijke identiteit.

De verwondering daarover werkt Sigrid Calon uit in ‘Search for Identity’ (Tilburg, 2008). Aanleiding voor dit tentoonstellingsproject was het krantenbericht dat in haar woonplaats Tilburg mensen van meer dan 200 nationaliteiten wonen. In de expositie, waarin de kunstenares samenwerkt met tien allochtone vrouwen, toont ze textiele ‘installaties’ die intrigerende verhalen uit het leven van de participerende vrouwen verbeelden. De grote, neerhangende doeken, waarin uiteenlopende beeldelementen op verrassende wijze zijn gecombineerd, zijn onder meer vervaardigd met behulp van computergestuurde weefmachines, en moderne laser- en printtechnieken. De optische effecten die de kunstenares daarmee weet te realiseren, leiden ertoe dat de beschouwer regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Is dit nu een weefsel, een fotoprint, of borduursel?

Sigrid Calons fascinatie voor ambachtelijke technieken en ultramoderne apparatuur komt voort uit haar tomeloze onderzoeksdrang. Ze houdt van ontdekken, uitproberen en testen. Het mag daarom niet verbazen dat de kunstenares met groot enthousiasme ingaat op de uitnodiging om te participeren in Stormlicht en om in Eindhoven een gastatelier te betreken in de onmiddellijke nabijheid van Grafisch Atelier Daglicht en Kunstenaarswerkplaats Beeldenstorm.

Terugkijkend is haar verblijf in Eindhoven te beschouwen als één groot experiment, waarbij Sigrid Calon de mogelijkheden van het aanwezige instrumentarium in ruime mate heeft benut. Twee voorbeelden kunnen dit illustreren. In het project ‘Daar’ (Bergeijk, 2008) had de kunstenares bij een bakker kennisgemaakt met ‘suiker spuiten’, een methode om koeken te decoreren. Geboeid door de mogelijkheden ervan ging ze in Eindhoven op zoek naar een techniek die hetzelfde effect sorteert, maar minder kwetsbaar is. In Kunstenaarswerkplaats Beeldenstorm ontwikkelde ze daartoe een methode om rubber te kleuren en te spuiten. Een tweede voorbeeld betreft de druktechnieken die ze leert kennen in Grafisch Atelier Daglicht, procedés die eenzelfde werking laten zien als de eigentijds lasertechnieken, waarmee vliegensvlug patronen in stoffen worden gecreëerd. Aan het eind van haar werkperiode ligt het gastatelier van Sigrid Calon dan ook vol met onderzoeksresultaten, afgietsels, proefdrukken en andere probeersels. Bouwstenen en gestolde ervaringen, die wellicht hun weg vinden in nog te vervaardigen autonome werken.

En haar bijdrage aan Stormlicht? Zoveel is duidelijk, dat Sigrid Calon graag wil toewerken naar een totaalervaring. Ze denkt daarbij onder meer aan een bouwsel, waarvan ze het plafond, de wanden en de vloer voorziet van ‘textiele beelden’. In eerdere projecten heeft ze een borduurtechniek ontwikkeld, waarbij ze het traditionele textiele stramien of de borduurkaart heeft vervangen door grote, geperforeerde platen. Mogelijk dat Sigrid Calon dergelijke XL borduurwerken verder gaat uitwerken. De in Eindhoven ontwikkelde ‘rubberspuittechniek’ biedt bijvoorbeeld mogelijkheden om de tot nu toe gehanteerde garens te vervangen door rubberen elementen. Terwijl zo’n werk zich aan de voorzijde nog steeds zal manifesteren als een borduursel, zal de gewoonlijk doorlopende draad, dan vervangen zijn door afzonderlijke rubberen ‘steken’. In hoeverre zou een dergelijke ingreep de identiteit van het borduurwerk aantasten? In de pure verwondering staat alles op het spel.